απο το ετερόκλητο το κοινό του κωνσταντίνου βήτα,
ο καθένας κράτησε κάτι διαφορετικό εκείνο τα βράδυ στο μέγαρο,
άλλοι τις γλυκανάλατες μελωδίες, άλλοι τις αισθαντικές παραφωνίες,
άλλοι τις αποτυχημένες απόπειρες ανιματέρ
κι άλλοι τις ξάπλες στο γρασίδι.
εγώ, δε ξεχάσω
μια τριάδα νεαρών παπάδων με τα άμφια τους,
να αποχωρεί ενθουσιασμένη μετά το τέλος της συναυλίας...